April beginnen we met een tripje naar Guadalajara. Samina heeft weer een karate-toernooi, dus we hebben weer heerlijk wat quality time samen. Iedere dag ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik, ondanks mijn drukke bestaan, altijd tijd vrij kan maken om er voor mijn kinderen te zijn wanneer ze mij nodig hebben. Mijn carrière mocht nooit in de weg staan van mijn gezinsleven, en nooit mochten mijn kinderen lijden onder mijn ambitie. Dat zal de perfectionist in mij zijn; alles moest altijd perfect zijn. In mijn werk moest ik uitblinken, de beste zijn in wat ik kon. Dat gold ook voor het moederschap. Iedere dag vers gekookt eten. Zodra er iets op school was, moest ik erbij zijn. Kinderfeestjes, er mocht niets aan ontbreken. De sport van de kinderen, er was nooit een moment dat ik zei dat iets niet kon, of dat ze ergens niet bij konden zijn omdat mama geen tijd had om ze te brengen.
Uiteindelijk heeft dit geleid tot twee behoorlijk streberige en perfectionistische kinderen. Ondanks dat ik ze altijd heel goed probeerde duidelijk te maken dat niet iedereen zo ambitieus hoefde te zijn. Dat mijn drive geen standaard was, en dat ‘minder’ ook goed genoeg kon zijn. Als je maar iets koos waar je blij van werd en waar je trots op kon zijn. Het begon bij mijn kinderen ook al vroeg, maar dan in hun sport. Niets was te veel; ze pushten zichzelf maar door en door. Niet gewoon één of twee keer in de week trainen, zoals de meeste kinderen doen, en de rest van de vrije tijd lekker buiten spelen met vriendjes. Nee… mijn kroost koos ervoor om iedere dag te trainen, elk trainingskamp in binnen- of buitenland mee te pakken om zoveel mogelijk kennis op te doen, en al snel wedstrijden te vechten op het hoogste niveau wereldwijd. Hoe trots kun je zijn als ouder?
Nu ze allebei volwassen zijn en deze ambitie nu ook in hun werk tot uiting komt, kan ik alleen maar zeggen dat ik er goed in geslaagd ben om een mooi voorbeeld te geven. Alissio studeerde deze maand af voor zijn master bij Google. Hij was mij al ver voorbij op marketinggebied, maar nu heeft hij ook officieel een hogere opleiding dan ik. I rest my case… Trotser kun je een moeder niet maken.
We merken met al deze mijlpalen natuurlijk wel dat wij niet meer tot de fris en fruitige generatie behoren, maar inmiddels tot de “oudjes”. Dit merk ik niet alleen dagelijks omdat mijn geheugen echt niet meer zo scherp is als vroeger, maar ook lichamelijk krijgen we steeds meer mankementjes. Die vijftig hakt er behoorlijk in en niet alleen bij mij, maar ook bij bekenden in mijn omgeving. Om ons heen vallen natuurlijk steeds meer mensen weg, maar nu ook van heel dichtbij. Onze beste vriend (56) reed 's ochtends naar zijn werk en kreeg daar een hartaanval waar hij niet meer uit is gekomen. Dit zet je wel even enorm aan het denken over het leven.
We zijn aangekomen op een leeftijd waarop we meer naar ons lichaam moeten luisteren en meer moeten gaan genieten. Dit zeg ik nu heel dapper, maar eigenlijk werd ik deze maand belaagd door een serieuze interventie van mijn kinderen. Ik heb namelijk al serieus ruim tien jaar een verschrikkelijk slechte rug. Ik ben daar altijd mee blijven doorlopen, want op de momenten dat ik moest, ging er in mijn hoofd altijd een knop om en ging ik. Met natuurlijk als resultaat dat ik op de momenten dat ik niet echt moest – als ik niet hoefde te werken of iets voor mijn kinderen moest doen – een volledig wrak was. Uiteindelijk, na veel onderzoek, blijkt dat mijn rug versleten is en de tussenwervels op elkaar schuren, wat al jarenlang die vreselijke pijn veroorzaakt. Ik moet dus onder het mes, maar dat houdt in dat ik waarschijnlijk drie maanden uit de roulatie ben. Natuurlijk stel ik deze operatie uit, omdat mijn klanten mij nodig hebben en ik niet zomaar opeens weg kan blijven. Jullie begrijpen het natuurlijk al: de kinderen runnen de zaak ook prima zonder mijn dagelijkse bemoeienissen, dus ik ben stevig toegesproken en heb moeten beloven dat ik de operatie nu serieus ga inplannen.
Manlief is ons terras aan het water helemaal aan het vernieuwen, en we hebben een boot gekocht, zodat ik als ik moet herstellen heerlijk kan ontspannen en genieten. Dubbel fijn is dat mijn ouders nu ook weer een beetje het idee van vakantie hebben. Door hun ziektes kunnen zij de laatste jaren helaas niet meer reizen, maar een paar uurtjes meevaren op een bootje is voor hen als een heerlijke vakantie.
